10 feb Be careful what you wish for

Heartbreak means you are willing to risk your heart.

I know of nothing more courageous than that.

– Proshat Avi

Negen maanden geleden bleek het woord dat ik had gekozen voor 2017 om als leidraad te dienen, vertrouwen, ineens wel een heel toepasselijk, maar bijna onmogelijk woord en thema te zijn geworden.

Mijn vertrouwen werd getest en beproefd door een verlies in mijn leven. Eigenlijk was het geen bijzonder verhaal, dat verhaal over mijn verlies. Of het erg was of niet is aan niemand anders dan jijzelf te bepalen. Maar wat het bijzonder maakte voor mij, was wat ik er van heb geleerd (al wilde ik iedereen wat aandoen wanneer men zei dat ik veel van deze periode zou leren). Ik voelde mij alsof nog nooit iemand zoiets vreselijks zou kunnen hebben meegemaakt, het voelde alsof het einde van de wereld was. Ik voelde ook ergens dat het niet waar was, maar daar ging het niet om, mijn gedachten zeiden dat het waar was. Dit was het ergste wat mij kon overkomen, na ‘alles’ wat ik had meegemaakt in mijn leven was dit vele malen erger, en ik kon geen vertrouwen meer hebben. Ik wist niet goed hoe ik kon overleven.

Ik probeerde elke dag mijn yoga practice te blijven doen. Dat wat mijn basis van vertrouwen was geweest voor zoveel jaren. Ik probeerde te blijven ademen, bij elke aanval van verdriet, gemis, angst, rouw, pijn.  Ik probeerde om al mijn gevoelens te observeren als wolkjes die voorbij dreven, ik probeerde me over te geven aan alles wat me overspoelde als een tsunami, als een golf lava, als een einde van de wereld vloedgolf, ik probeerde elk f#%king ding wat ik ooit had geleerd en het leek of niets me zou redden, alsof het nooit voorbij zou gaan. Toch redde ik het, min of meer, soort van.

Er waren de meest geweldige oude vrienden, die me redde. Er waren de meest geweldige nieuwe vrienden, die me redde. Er waren kleine nichtjes met zijdezachte haren en lieve lachen en vrolijke gezichten die me redde. De tijd redde me, want de uren gingen voorbij. De natuur redde mij. Het bos bij Santpoort staat er tot op de dag van vandaag zo mooi bij vanwege al mijn tranen (als je meer wilt weten over dit mooie bos en de helende kracht van de natuur kijk dan hier). Mijn hart dat in opstand kwam en dat wilde liefhebben, dat open wilde blijven en dat wilde zien dat er nog schoonheid was in de wereld om me heen redde mij. Zonder deze dingen, had ik het zeker niet overleefd. En uiteindelijk redde yoga mij, en werd mijn geloof en vertrouwen in yoga gered.

Ik leerde en probeerde het te zien als een test. Niet een test van iemand of iets, niet God die een spelletje speelde, maar gewoon als test voor mezelf. Hoe kom ik hier overheen? Hoe ga ik er niet aan onderdoor?  Hoe ga ik hier doorheen zonder af te halen. Ik moest elke dag tegen mezelf zeggen dankbaar te zijn voor wat er gebeurd was. Vertrouwen op dat niets blijft zoals het is. Dat de spaarzame secondes van ontspanning niet blijvend waren, of de korte after practice glow, dat hoefde je me niet te vertellen. Maar dat het constante k#t gevoel dat alles nu voor altijd over was, dat zou ik voor altijd houden, dacht ik. Maar dan probeerde ik het weer te zien als een test. En hoopte ik dat ik nu zoveel over mezelf zou kunnen leren. Omdat ik alles over wat yoga is nu misschien een beetje echt eigen zou kunnen maken. Eindelijk! Ik leerde over de ware betekenis van yoga, die veel verder gaat dan de mooie houdingen die we doen. En ook al wist ik dat natuurlijk al heel lang, en hou ik nog steeds van alle mooie houdingen die we doen, en kunnen die houdingen je ook heel veel leren over yoga en het leven, toch is het waar dat ik meer over yoga heb geleerd in de afgelopen negen maanden waarbij ik me alles behalve yogi voelde, dan in alle jaren daarvoor.

Mijn mooie ‘ mind’ is heel sterk, ook dat heb ik geleerd, en probeerde me uit alle macht voor de gek te houden. Me alles te laten geloven wat het krampachtig schreeuwend huilend krijsend tegen me zei. Maar het was niet waar. Achter die gedachten, onder die golven zit iets anders. Dat is waar je echt leert vertrouwen, waar je hart open is en waar het zo stil is dat je naar je hart kunt luisteren, ondanks die schreeuwende gedachten op de  – soort van- achtergrond. Dus eigenlijk koos ik dat woord ‘ vertrouwen’ als leidraad voor 2017 heel wijs en goed. En mag ik vertrouwen in dat wat ik kies, als ik luister naar mijn hart, en dat wat ik doe, als ik luister naar mijn hart, dat dat goed is.

Ik ben zo dankbaar voor yoga, alles is yoga, ik ben zo dankbaar voor mijn liefste vrienden, voor het licht in mijn leven en ik ben zo dankbaar voor mijn kleine vriend met nog maar drie poten en een zwart wit vachtje.