23 mrt De makkelijkste kinderyoga les ooit!

Wanneer ik yogales geef aan volwassen vlak nadat ik yogales aan kinderen heb gegeven, moet ik altijd in mijzelf een beetje lachen. De serieuze en soms verkrampte gezichten van de volwassenen kijken mij onvriendelijk aan (dat neem ik niet persoonlijk, het resultaat van de yoga zie ik bij volwassen als ze ‘ ontwaken’ uit savanna) en iedereen doet precies wat ik zeg zonder enig commentaar. Kinderen doen in de regel niet precies wat ik zeg. Kinderen zijn vaak super enthousiast en vanaf het moment van binnenkomst kunnen ze al stuiteren en springen omdat ze weer yoga mogen doen en tijdens de les vinden ze het heeeeel fijn te delen wat ze precies voelen, vinden ze het heel leuk om hartelijk om elkaar of zichzelf te lachen (of te lachen om de onvermijdelijke scheetjes die ze laten tijdens de oefeningen) (ga daar maar eens om lachen in een yoga les voor volwassenen). Ze vinden het ook heerlijk zich te ‘bemoeien’ met de inhoud van de les of welke oefeningen we gaan doen (wat overigens heel leuk is, vaak maken we samen een les omdat de kinderen met goede ideeën komen of aangeven aan welke houdingen of oefeningen ze behoefte hebben).

Maar vandaag, vandaag was het een heel andere les. Een erg stille les. Ik hoorde alleen mezelf praten en lachen en druk zijn. Ik hoorde alleen mijn eigen geratel en mijn fantasieën die opborrelden tijdens de les leken nergens aan te komen of te landen.

Het was een les in Corona-tijd, het was een les via ZOOM (wie kent het niet), het was een kinderyoga les waarbij ik de kinderen alleen goed kon zien wanneer ik heeel dichtbij het scherm kwam (en dat staat niet zo mooi als ik met mijn neus bij de camera ga staan) en waarbij ik ze alleen kon horen wanneer ik op “unmute“ klikte.

Maar toch was het een fijne les, een mooie les, een leuke les. Ik zag in de verte op het scherm wel kleine kinderlichaampjes op en neer springen (precies wanneer ik dat deed) (supersnel internet) en ik stelde me voor wat ze zouden zeggen. Achteraf praatte ik nog even met sommige van de kinderen, en ze waren blij, enthousiast en vrolijk. Eigenlijk gewoon zoals in een ‘normale’ les. Natuurlijk mist er wel iets. Dat gevoel van wanneer we samen oefenen, dat gevoel wanneer we samen stil zijn, dat gevoel wanneer we samen een wens-boom oefening doen en iedereen zijn hand bij zijn hart heeft om zijn hartewens te delen met de duiven in de boom. Dat gevoel van verbonden zijn zonder woorden maar door fysieke nabijheid met elkaar. Gelukkig waren de ouders er voor het aller fijnste onderdeel van de les: de massage! Zo komt dat thuiswerken van de ouders toch nog van pas voor de kinderen.

Het vermogen je op een flexibele manier aan te passen aan een veranderde omgeving kunnen we wel van kinderen afkijken, denk ik. Het komt weer neer op in het hier en nu zijn en leven. Het is nu zo, dat we allemaal thuis zitten, en dat het soms leuk is en soms weer niet, maar als je je heel even, misschien wel alleen voor het moment dat je op je matje staat, je ALLEEN maar bezig houdt met wat je op dat moment aan het doen bent, dan is er vaak niet zoveel aan de hand. En dan mag je best, om het wat fijner te maken, een beetje reizen in je hoofd naar een ander land, naar een ander klimaat, van binnen naar buiten en weer terug naar binnen, maar zonder zorgen over de toekomst. Gewoon lekker dobberen op de zee in een bootje, met dolfijnen die om je heen springen, schildpadden die onder je door zwemmen, vissen met de mooiste kleuren en de zon op je blote huid. Roeien met de riemen die je hebt. Tijdens de kinderyoga les op je matje met je knuffel in je eigen huis.